Το χταπόδι και το κοτοπουλάκι

Κατά τον τρόπο του Ζαν ντε λα Φοντέν

Σε έναν ταραγμένο ωκεανό, 
Ζούσε ένα χταπόδι με πλοκάμια, 
Που αγαπούσε να παρατηρεί τον ουρανό, 
Και ονειρευόταν να γίνει σταρ.

Μια μέρα συνάντησε μια κοπέλα, 
Που έπαιζε μόνος στην παραλία, 
Και τον ρώτησε με πονηρό ύφος, 
Γιατί έκρυψε το πρόσωπό του.

Η κοπέλα απάντησε σοφά, 
«Προστατεύω την ιδιωτικότητά μου, 
Αδιάκριτα βλέμματα, χάδια, 
Να ζεις με απόλυτη ελευθερία.

Το χταπόδι, σαστισμένο, ρώτησε, 
«Μα γιατί να κρύβεσαι έτσι;» 
Γιατί να μην ζήσεις τη ζωή στο έπακρο, χωρίς πέπλο ή μάσκα, 
Και να προσφέρεις τον εαυτό σου στον κόσμο χωρίς ανησυχίες;

Η γκόμενα, σοφή σαν χρυσός, 
Απάντησε με αποφασιστικότητα, 
«Η ιδιωτικότητα είναι δικαίωμα διέλευσης, 
Να ζεις σε αρμονία με το πάθος σου.

Το χταπόδι τότε κατάλαβε, 
Η σημασία της ιδιωτικότητας, 
Και αποφάσισε να ακολουθήσει αυτό το χρυσό μονοπάτι, 
Να ζήσουν ειρηνικά, με απόλυτη ελευθερία.

Και από εκείνη την ημέρα, το χταπόδι και το κοτοπουλάκι, 
Ζήστε αρμονικά, χωρίς κριτική ή έλεγχο, 
Προστατεύοντας την ιδιωτικότητά τους σαν θησαυρό, 
Να ζήσουν τη ζωή τους στο έπακρο, χωρίς καμία καθυστέρηση.